Giganci Nauki

https://gigancinauki.pl/gn/biogramy/84367,Hckel-Hueckel-Stanislaw-Maria.html
28.03.2024, 17:43

Hückel (Hueckel) Stanisław Maria

HÜCKEL (Hueckel) Stanisław Maria (8 V 1911, Lwów – 20 VII 1980, Gdańsk), specjalista w zakresie budowy portów, fundamentowania podwodnego i mechaniki gruntów. Syn Juliana, doktora medycyny, biochemika, i Heleny z Kazanowiczów.

Ukończył XI Gimnazjum we Lwowie (1929) oraz wydział inżynierii lądowej i wodnej Politechniki Lwowskiej (1935). Zatrudniony w agendach Urzędu Morskiego w Gdyni kierował budową portu rybackiego w Wielkiej Wsi (od V 1938 Władysławowo) i rozbudową portów w Jastarni, Pucku i Helu. Podczas II wojny światowej pracował w Urzędzie Budowlanym w Krakowie, a od VI 1945 był naczelnikiem wydziału projektów i konstrukcji w Biurze Odbudowy Portów, uczestnicząc w rozbudowie portu węglowego w Szczecinie, bazy rybołówstwa w Świnoujściu i odbudowie pochylni w Stoczni Gdańskiej. Następnie był doradcą technicznym w Gdańskim Urzędzie Morskim (1947–50).

Od 1946 pracował też jako adiunkt w Katedrze Budownictwa Morskiego i Portów Politechniki Gdańskiej, w 1950 został profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem Katedry Fundamentowania (pełnił tę funkcję do 1967). W X 1959 uzyskał doktorat na PW na podstawie rozprawy Zdolność kotwiąca płyt pionowych i ukośnych pogrążonych w gruncie w świetle doświadczeń modelowych (promotorem był prof. W. Mamak). W 1962 został profesorem zwyczajnym, a 1954–56 pełnił funkcję rektora Politechniki Gdańskiej. Należał do organizatorów Inst. Budownictwa PAN w Gdańsku i od 1954 zajmował w nim ważne stanowiska, m.in. dyrektora (1961–73). W 1962 został członkiem korespondentem PAN, a w 1971 członkiem rzeczywistym, przewodniczył Komitetowi Inżynierii i Gospodarki Wodnej PAN (1960–66), Komitetowi Badań Morza PAN (1966–78), działał też w innych komitetach. Wygłaszał wykłady na uczelniach technicznych m.in. w Akwizgranie (1961), Wiedniu (1962), Delft (1963), Grenoble (1963), Tuluzie (1967). Był referentem generalnym zagadnień parcia i odporu gruntu na IV Międzynarodowym Kongresie Mechaniki Gruntów i Fundamentowania w Londynie (1957), należał do członków m.in. Międzynarodowego Tow. Mechaniki Skał, Stałych Kongresów Żeglugi, Mechaniki Gruntów i Fundamentowania.

H. stworzył polską szkołę budownictwa morskiego, opracowując zagadnienia z nim związane zwłaszcza w zakresie budowli specjalnego przeznaczenia. Podał nowy wzór empiryczny na wyznaczanie nośności pali fundamentowych, zainicjował krajowe badania doświadczalne nad palami kablobetonowymi nowego typu, zaprojektował budowę i eksploatację grodzi największego w Polsce suchego doku w Gdyni (1957), publikował prace na temat prac podwodnych, regulacyjnych itp. Był autorem ponad 200 publikacji, w tym podręczników i monografii, m.in. Budowle morskie (1952–55), Grodzie (1955, 3 wydania), Zarys fundamentowania dla geologów (1957), Zakotwienia gruntowe w hydrotechnice (1970–78), Zarys hydrotechniki morskiej (1976). Konsultował projekt Portu Północnego w Gdańsku (1968), a także budowę portów w Albanii (1952–54), Chinach (1956) i ZSRR (1956). Był wielokrotnie nagradzany i odznaczany, m.in. nagrodą państwową II stopnia (1955), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1948), Krzyżem Kawalerskim (1953) i Komandorskim (1964) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem im. Fermata Akad. Nauk, Epigrafii i Literatury w Tuluzie (1966). Otrzymał doktorat honoris causa Politechniki Wrocławskiej (1975), przyznano mu także członkostwo honorowe Gdańskiego Tow. Naukowego (1970). Opublikował również Z dziejów hydrotechniki morskiej w Polsce (1968) oraz Inżynierskie wspomnienia (1981).

 

BUP, cz. 4; SBTP (A. Podczaski); Śródka.

Bolesław Orłowski

Opcje strony