Aktualnie znajdujesz się na:

Biogramy

Burakowski Tadeusz

BURAKOWSKI Tadeusz (1 VIII 1934, Warszawa – 19 IX 2016, tamże), inżynier mechanik, pionier inżynierii powierzchni w Polsce. Syn Zygmunta i Lucyny z domu Bogdan.

W 1956 ukończył studia magisterskie na wydz. sprzętu mechanicznego PW, zaś doktorat (1973) i habilitację (1977) uzyskał na wydz. elektrycznym PW. Tytuł profesora nauk technicznych otrzymał w 1985.

Od 1963 B. pracował w Instytucie Mechaniki Precyzyjnej w Warszawie, z którym związał całe swoje życie zawodowe i naukowe. W 1977–89 był zastępcą ds. naukowych jego dyrektora. Nadto B. w latach 1991–96 był zatrudniony jako profesor zwyczajny w Politechnice Częstochowskiej, w 1996–2005 w Politechnice Radomskiej (gdzie kierował Zakładem Inżynierii Powierzchni), a od 2006 także w Politechnice Koszalińskiej.

Zainteresowania naukowe B., ujmując ich uprawianie chronologicznie, obejmowały techniki rakietowe (w tym zagadnienia podczerwieni, termometrii i termokinetyki), urządzenia i technologie energetyczne, ale przede wszystkim problematykę obróbki cieplnej, inżynierii materiałowej i inżynierii powierzchni. Jest uznawany za prekursora i twórcę polskiej szkoły inżynierii powierzchni, której to nowej dyscyplinie wiedzy poświęcił ponad 30 lat twórczej pracy. Wyniki nowatorskich badań naukowych w obszarze inżynierii powierzchni, oprócz osiągnięć poznawczych, skutkowały wieloma aplikacjami przemysłowymi, a także – co bardzo istotne – utworzeniem w Polsce kilkunastu ośrodków naukowo-badawczych zajmujących się tą problematyką. B. stworzył podstawy teoretyczne inżynierii powierzchni, promując dla tej nowej dziedziny wiedzy i praktyki własną nazwę areologia, a w swojej znakomitej monografii Inżynieria powierzchni metali, podstawy, urządzenia, technologie (1996) przybliżył polskim badaczom i inżynierom podstawy teoretyczne i procesowe oraz możliwości poznawcze i aplikacyjne tej nowej dyscypliny naukowej. Był w obszarze inżynierii powierzchni uznanym autorytetem, również w skali międzynarodowej, utrzymując bliskie kontakty naukowe z jej prekursorami, w tym prof. Thomem Bellem z Anglii uznawanym za „ojca” inżynierii powierzchni. O międzynarodowej pozycji naukowej B. świadczy najlepiej wydanie w języku angielskim przez wydawnictwo naukowe CRC Press w 1999 wybitnej monografii jego autortwa Surface Engineering of Metals – Principles, Equipment, Technologies. W 1979–2005 był polskim przedstawicielem w światowej organizacji International Federation on Heat Treatment and Surface Engineering. B. był autorem lub współautorem ponad 600 publikacji naukowych, w tym 7 monografii, 24 podręczników i książek, licznych artykułów naukowych, m.in.: Emisyjność oporowych stopów grzejnych (1977), Promienniki podczerwieni (1970), Infrakrasnyje izłuczatieli (1978), Inżienierija powierchnosti metałłow – sostojanie i perspektiwy razwitija (1989), Rozważania o synergizmie w inżynierii powierzchni (2005), Areologia – powstanie i rozwój (2007). B. był także współautorem 31 patentów i wzorów użytkowych oraz 17 prac z zakresu normalizacji.

B. był przez kilka kadencji członkiem Prezydium Komitetu Budowy Maszyn PAN, założycielem (w 1991) i wieloletnim przewodniczącym Międzysekcyjnego Zespołu Inżynierii Powierzchni Komitetu Budowy Maszyn PAN; w latach 1998–2003 był przewodniczącym powstałej z jego inicjatywy Sekcji Inżynierii Powierzchni Komitetu Nauki o Materiałach PAN. Jako członek Komitetu Badań Naukowych II kadencji był kierownikiem merytorycznym Sekcji Inżynierii Powierzchni i Procesów Spajania (1994–97).

 

Z zasobów archiwalnych Politechniki Koszalińskiej, Instytutu Mechaniki Precyzyjnej w Warszawie, Politechniki Częstochowskiej oraz Instytutu Technologii Eksploatacji – Państwowego Instytutu Badawczego w Radomiu; Archiwum IPN: akta paszportowe.

Adam Mazurkiewicz

 

Opcje strony

do góry