Kontkiewicz Stanisław (młodszy)
KONTKIEWICZ Stanisław młodszy (26 IV 1883, Krzywy Róg, Rosja – 20 IV 1951, Kraków), inżynier górniczy. Syn Stanisława starszego i Jadwigi Jaroszewicz.
Ukończył szkołę średnią w Sosnowcu (1902), po czym odbył dwuletnią praktykę górnika dołowego w kopalniach zarządzanych przez ojca („Flora” i „Saturn”). W 1903 podjął studia w nowo otwartym wydziale górniczym Warszawskiego Inst. Politechnicznego. Po strajkach szkolnych 1905 kontynuował studia na wydziale mierniczym Bergakademie we Freibergu (Saksonia) i uzyskał w 1907 dyplom inżyniera mierniczego, a rok później inżyniera górniczego. W 1908–12 pracował w kopalniach węgla w Zagłębiu Dąbrowskim. Później (do 1928) w górnictwie rud żelaza, cynku, ołowiu. Jako dyrektor techniczny w 1928–33 był zatrudniony w kopalni soli w Kałuszu, a następnie – do wybuchu wojny – kierował kopalniami rud żelaza Tow. „Wspólnota Interesów” w Częstochowie. Pozostawał w tym mieście w czasie wojny, pracując nad monografią Częstochowski obszar rudonośny i jego zasoby (1949). W 1944, po upadku powstania w Warszawie, pomagał wypędzonym ze stolicy, m.in. K. Bohdanowiczowi.
W 1945–46 współorganizował i kierował Zjednoczeniem Kopalnictwa Rud Żelaza i Topników. Od 1946 – niezależnie od pracy w przemyśle w charakterze doradcy – podjął wykłady w Zakładzie Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej Akad. Górniczej w Krakowie. W 1947 tamże uzyskał habilitację na podstawie rozprawy Złoża rudy żelaznej w Polsce, jej zasoby, wydobycie oraz możliwości produkcyjne. Prowadził wykłady na wydziale geologiczno-mierniczym (górnictwo ogólne) i górniczym (eksploatacja rud).
K. zamieszczał swe opracowania przeważnie w „Przeglądzie Górniczo-Hutniczym” i „Hutniku”. Wśród nich były: O rudach żelaznych na ziemiach byłego Królestwa Kongresowego (1919), O rudach żelaznych na ziemiach Rzeczypospolitej Polskiej (1923), Próba praktycznego zastosowania wykresów Gantta w przemyśle górniczym (1927), Górnictwo potasowe w Polsce (1932), Kopalnictwo rud żelaznych w Polsce (1937), Zagadnienie kosztu własnego krajowych rud żelaznych (1938), Skutki gospodarki niemieckiej w kopalniach rud żelaza (1945), Złoża rudy żelaznej w południowej części ziemi wieluńskiej (1950).
Podobnie jak ojciec był kolekcjonerem minerałów i skał, a jego kolekcja rud z okolic Częstochowy była największą w Polsce. Wykorzystał ją m.in. Bohdanowicz w czasie pisania monografii o surowcach mineralnych świata.
PSB (J. Samujłło); SPPT (Z.J. Wójcik); SBTP (Z.J. Wójcik); Fleszarowa.
Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie 1919–1964 (Z. Maciejasz), red. J. Sulima Samujłło; B. Kosmowska-Ceranowicz: Działalność naukowa i społeczna Stanisławów ojca i syna Kontkiewiczów oraz ich zbiory geologiczne, Warszawa 1973; „Zeszyty Naukowe Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie” 1965, z. specjalny nr 4.
Zbigniew Wójcik