Gębka Kazimierz
GĘBKA Kazimierz (26 III 1938, Zawiercie-Bzów – 2 IV 1999, Częstochowa), inżynier metalurg. Syn Antoniego i Stefanii z domu Wołek, urodził się w rodzinie robotniczej.
Ukończył Technikum Hutnicze w Zawierciu (1956). Następnie studiował na wydziale metalurgicznym Politechniki Częstochowskiej, 19 X 1961 uzyskując dyplom magistra inżyniera metalurga, ze specjalnością metalurgia surówki i stali, na podstawie pracy Określenie stopnia przetlenienia kipieli metalowej pieca martenowskiego przy świeżeniu jej rudą żelaza.
Po studiach podjął pracę w Hucie im. B. Bieruta (później Huta Częstochowa) w Częstochowie, w której pracował na stanowiskach: mistrz pieców martenowskich (1962–64), kierownik zmiany (1964-65) i kierownik sekcji technologicznej oraz zastępca kierownika wydziału stalowni.
W czasie pracy w przemysle G. brał udział w projektach badawczych: Zwiększenie ciągu kominowego na piecu SM nr 8 (Huta im. B. Bieruta), Konwertor plazmo-tlenowy (zastosowany w Hutach Szklary i Baildon, jako projekt racjonalizatorski), Zasypka hutnicza (wdrożony w Zakładzie Suchej Destylacji Drewna w Zawierciu). Opracował także wiele projektów racjonalizatorskich, które znalazły zastosowanie. W 1976 otrzymał za całokształt działalności odznakę i tytuł Racjonalizatora Produkcji.
W 1974 ukończył studia podyplomowe na wydziale metalurgicznym Politechniki Śląskiej w zakresie specjalnych technologii hutniczych i uzyskał specjalizację zawodową inżynierską (I stopnia w 1979 oraz II stopnia w 1985).
1 X 1977 został zatrudniony na wydziale metalurgicznym Politechniki Częstochowskiej na stanowisku specjalisty w Zakładzie Plazmotermii Inst. Energetyki Hutniczej. Zajmował się także organizacją Laboratorium Metalurgii Plazmowej, pod kierunkiem prof. E. Ryszki, oraz badaniami odsiarczania stali w warunkach pieca plazmowego i możliwościami przetapiania pyłów szlifierskich w celu odzyskiwania pierwiastków stopowych (kobalt, nikiel). 2 III 1982 uzyskał na Politechnice Częstochowskiej stopień doktora nauk technicznych na podstawie rozprawy Badania odsiarczania stali w piecu plazmowym.
W 1983 podjął pracę w Zakładzie Badawczo-Rozwojowym Huty Zawiercie, początkowo organizując instytucję, a następnie kierując nią 1985–88. W tym czasie wykonywał ekspertyzy i badania w zakresie zmniejszenia zużycia osprzętu oraz elektrod grafitowych na potrzeby przemysłu hutniczego na terenie całego kraju. W Hucie Zawiercie opracował także liczne wnioski racjonalizatorskie, które znalazły zastosowanie także w innych zakładach hutniczych.
W XII 1988 G. przeniósł się do Huty Częstochowa, gdzie objął stanowisko kierownika działu technologicznego, zastępcy głównego technologa. W tym okresie ukończył Studium Doradców Organizacyjnych (1990), utworzone przez Fundację Polską w Międzynarodowej Szkole Zarządzania w Warszawie. W 1997 zdał egzamin dla kandydatów na członków rad nadzorczych w spółkach Skarbu Państwa.
G. pełnił funkcję rzeczoznawcy w Stow. Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego oraz Stow. Polskich Wynalazców i Racjonalizatorów. Był autorem 8 patentów, a wśród nich: Urządzenie do wykonywania progów w oknach wsadowych pieców martenowskich (1977, nr 85975), Urządzenie do mechanicznego czyszczenia wlewnic płaskich (1983, nr 108938), Zasypka hutnicza (1986, nr 271742), Sposób ochrony elektrod węglowych i/lub grafitowych przed utlenieniem (1988, nr 136572). Opublikował wiele artykułów w prasie specjalistycznej. Otrzymał nagrodę II stopnia Oddziału Hutnictwa Żelaza i Stali Stow. Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego za najlepszy artykuł w 1987 (Wyniki eksploatacji chłodnic wodnych w piecu elektrycznym 140 Mg, „Hutnik”1987, nr 6). W 1979–83 był współorganizatorem serii konferencji naukowo-technicznych na temat zastosowania niskotemperaturowej plazmy w przemyśle. Uczestniczył również w licznych konkursach z dziedziny poprawy warunków pracy.
Za osiągnięcia techniczne otrzymał wiele odznaczeń i nagród: Srebrny (1974) i Złoty (1986) Krzyż Zasługi, Odznakę Zasłużony dla Wynalazczości i Racjonalizacji (1989), Złotą Odznakę Za Zasługi dla Przemysłu Maszynowego (1991), Złotą Odznakę Honorową Stow. Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego. NOT wyróżnił go także nagrodą I stopnia za pracę Opracowanie i wdrożenie sposobu wytwarzania spieku zendrowego tlenonośnego do świeżenia kąpieli metalowej w piecach stalowniczych (1994).
W 1999 został uhonorowany tytułem Kawalera Honorowego Medalu Stow. Polskich Wynalazców i Racjonalizatorów im. Tadeusza Sendzimira.
SBTP (C. Gębka, B. Dąbrowska, W. Gębka).
Materiały informacyjne Stow. Polskich Wynalazców i Racjonalizatorów oraz Katedry Pieców Przemysłowych i Ochrony Środowiska Politechniki Częstochowskiej.
Andrzej J. Wójcik