Aktualnie znajdujesz się na:

Biogramy

Lambor Julian

LAMBOR Julian (15 I 1901, Kraków – 14 IX 1973, Warszawa), inżynier hydrotechnik i hydrolog. Syn Augusta, nauczyciela gimnazjalnego matematyki i logiki, i Karoliny z domu Jagy.

Ukończył gimnazjum klasyczne w Nowym Sączu (1919) i studia na wydziale inżynierii lądowej i wodnej Politechniki Lwowskiej pod kierunkiem prof. M. Matakiewicza, uzyskując dyplom inżyniera (1925). Pracował w komisjach delimitacyjnych polsko-czechosłowackiej i polsko-rumuńskiej (1925–28), nadzorował regulację dolnej Wisły w Toruniu i Tczewie (1928–34), a następnie kierował Państwowym Zarządem Wodnym w Stryju (1934–38) i był zatrudniony w Biurze Dróg Wodnych Ministerstwa Komunikacji w Warszawie (1938–39). Na podstawie własnych badań opublikował Obniżenie koryta Wisły na odcinku pomorskim w ostatnim 30-leciu („Czasopismo Techniczne” 1933) i Największe przepływy w dorzeczu górnego Dniestru przy małych zlewniach („Gospodarka Wodna” 1938).

Podczas okupacji zatrudniony był w Strombauamt przy pracach regulacyjnych na środk. Wiśle. Uczestniczył w konspiracyjnym planowaniu powojennej administracji dróg wodnych na Dolnym Śląsku i Pomorzu Zachodnim.

Od III 1945 był naczelnikiem wydziału regulacji rzek w Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu i od tego roku dyrektorem Dyrekcji Dróg Wodnych Okręgu Poznańsko-Szczecińskiego (do 1949) – wprowadzał na tym terenie administrację wodną. Zorganizował na Warcie k. Poznania badania nad powstawaniem śryżu. Od 1947 wykładał w Szkole Inżynierskiej w Poznaniu, w 1948 uzyskał doktorat na Politechnice Wrocławskiej na podstawie rozprawy Zastosowanie krzywych transcendentalnych przy projektowaniu regulacji rzek, a w 1951 habilitację na PW na podstawie publikacji Hydrologiczna miara żeglowności rzek jako funkcja stałej koncentracji („Gospodarka Wodna” 1950). W 1949–53 był dyrektorem Państwowego Inst. Hydrologiczno-Meteorologicznego (PIHM) w Warszawie. Opublikował książki: Projektowanie kierunków trasy regulacyjnej rzek (1950) i Locja rzeczna (1953).

Od 1953 wykładał na PW, od 1954 jako profesor nadzwyczajny w Katedrze Hydrauliki i Hydrologii. Był dziekanem wydziału budownictwa wodnego (1955/56). Od 1961 kierował Katedrą Hydrologii i Gospodarki Wodnej na nowo utworzonym wydziale inżynierii sanitarnej i wodnej (od 1962 jako profesor zwyczajny). Jednocześnie ponownie był dyrektorem PIHM (1959–63). Prowadził badania nad strukturą opadów (Frequency of Intense Rainfall for the Territory of Poland, „Journal of Hydrology” 1967) i zmianami klimatycznymi w Polsce, a zwłaszcza stepowieniem jej środk. obszarów. Opublikował m.in. książki: Metody prognoz hydrologicznych (1962), Gospodarka wodna na zbiornikach retencyjnych (1962), Podstawy i zasady gospodarki wodnej (1965), Hydrologia inżynierska (1971). Rozważał możliwości i metody sterowania obiegiem wody w przyrodzie oraz kształtowania stosunków wodnych i klimatycznych. W 1971 przeszedł na emeryturę.

L. działał w Światowej Organizacji Meteorologicznej (w 1951–53 był wiceprezesem jej Europejskiej Asocjacji Regionalnej), jako jej ekspert przebywał w Libanie (1965) i w Tunisie (1966–67). Działał też w Międzynarodowej Asocjacji Hydrologii Naukowej. W 1962 został powołany na członka korespondenta PAN. Był prezesem Polskiego Tow. Meteorologicznego (1952–68), członkiem honorowym Węgierskiego Tow. Hydrologicznego (1962) i Czechosłowackiego Tow. Meteorologicznego (1965), wiceprzewodniczącym Komitetu Geofizycznego PAN. Należał do PPS (1917–28 i od 1946), od 1948 do PZPR. Został odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim (1955) i Krzyżem Komandorskim (1958) Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1969).

Jego imieniem nazwano ulice w Kostrzynie nad Odrą i w Dąbiu (część Szczecina).

SBTP (B. Chwaściński, A. Krukowicz); Śródka; „Nauka Polska” 1969, R. 17, nr 3.

Bolesław Orłowski

Opcje strony

do góry